Edukasyon: Karapatan o Pribilehiyo

-
“Edukasyon ang matibay na panlaban sa kahirapan; subalit kadalasan, ang kahirapan din ang nagiging hadlang sa pagkamit ng edukasyon.”

Mula pagkabata, naitanim na sa ating isipan ang kahalagahan ng pagpasok sa paaralan at pagkamit ng pormal na edukasyon. Likas na sa ating isip na dapat lamang tayong mag-aral upang magkaroon ng magandang kinabukasan. Tayo, lalo’t higit ang ating mga magulang ay handang maglaan ng oras, atensiyon, at pera upang makatungtong tayo sa paaralan at matuto ng iba’t-ibang kaalaman, prinsipyo, moralidad, at kasanayan.

Subalit, hindi lingid sa ating isipan at hindi rin natin maitatanggi na ang edukasyon na dapat ay karapatan ng lahat ay nagiging pribilehiyo na para sa karamihan. Lahat nga ba ay may pantay na oportunidad pagdating sa pag-aaral o ang edukasyon ay para lamang sa may pera?



Una sa lahat, ang edukasyon ay dapat ikonsiderang “karapatan”. Ayon sa Artikulo 26 ng Pangkalahatang Pahayag sa Karapatang Pantao, “ang bawat tao ay may karapatan sa edukasyon”. Ibig sabihin, ang lahat ng tao ay dapat bigyan ng pantay na pagkakataon na pumasok sa paaralan at tumanggap ng pormal na edukasyon. Hindi dapat kailangang maging batayan ang antas ng pamumuhay sa kalidad ng edukasyon na matatanggap kung saan ang mga walang kakayahan ay pagkakaitang makapagtapos ng pag-aaral. Kinilala rin ng Internasyong Pakikipagtipan sa Mga Karapatang Pang-ekonomiya, Panlipunan at Kultura ang edukasyong bilang “isang karapatang libre sa pangunahing edukasyon, maa-access ng lahat partikular sa pamamagitan ng progresibong pagpapakilala ng libreng sekondaryang edukasyon, at progresibong pagpapakilala ng libreng mas mataas na edukasyon”

Gayunpaman, sa Pilipinas, kung saan laganap ang kahirapan at di pantay na oporunidad, ang edukasayon ay nagiging isang “pribilehiyo”. Hindi lahat ng gustong mag-aral ay nabibigyan ng pagkakataon. Ito ay dahil na rin sa kadahilanang karamihan sa paaralan ay hindi libre; at kung libre man, kinakailangan pa ring gumastos sa ibang miscellaneous fees, at kagamitan sa pag-aaral. Lalo pang umigting ang pagiging pribilehiyo ng edukasyon nang dahil sa pandemyang kinakaharap natin ngayon. Ayon sa tala ng Kagawaran ng Edukasyon (DepEd), “23 milyon mula sa 28 milyong mag-aaral sa bansa ang nakapagenrol para sa taong panuruang 2020-2021”. Ang pagbaba ‘di umano sa bilang na ito ay bunsod ng Coronavirus Disease 2019 (COVID-19). Dahil sa pandemyang ito nawalan ng pagpipilian ang mga estudyante kundi tangkilikin ang modular distance learning at online learning. Sa ganitong kalagayan, ang mga walang kakayahang bumili ng gadget at walang kakayahang makakuha ng maayos na koneksyon ng internet ay modular learning lamang ang tanging solusyon o di kaya ay huminto na lamang sa pag aaral. Tunay ngang may ginawang hakbang ang gobyerno patungkol sa edukasyon, ngunit malinaw na hindi pa handa ang Pilipinas partikular na ang mga mag-aaral para rito.

Bilang konklusyon, ang edukasyon sa panahon ngayon ay isa na lamang pribilehiyo para sa mga may kakayahan. Isang ideyalistikong pag-iisip ang sabihing karapatan ang edukasyon kung mayroong mga napag-iiwanan ng sistema nang walang kalaban-laban. Sa bansang laganap ang kahirapan at pandemya, mananatiling pribilehiyo ang edukasyon hanggat hindi nabibigyan ng pantay na pagkakataon ang lahat. Patuloy na lamang tayong magiging biktima ng bulok na sistema at maling pamamalakad hangga’t bulag at bingi tayo sa katotohanang “ang dapat na karapatan ay pribilehiyo na lamang”.

Isinulat ni Trisha A. Mae Reyes

Source:

Comments

  1. EteyFebruary 10, 2021 at 5:56 PM

    Magandang Araw!
    Ang Wikipedia hindi po akmang paghanguan ng impormasyon. Gayunpaman magandang punto ang pagpapakita ng dalawang panig patungkol sa edukasyon lalo't hgit ang kalagayn nito sa Pilipinas.
    Maraming Salamat!

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Ang pananakit sa kababaihan at kabataan ay ang iyong kaligayahan?

-
Image
  “ Ang karahasan laban sa kababaihan ay isang patunay na hindi pantay ang turing noon pa man sa pagitan ng kalalakihan at kababaihan at na isa sa mga mapanganib na pamamaraan sa lipunan ang karahasan laban sa kababaihan kung saan sapilitang nalalagay sa mas mababang posisyon ang babae kaysa sa mga lalaki. “Nangyayari sa buong daigdig ang karahasan laban sa kababaihan. Wala itong pinipiling lipunan o kultura. Isa sa bawat tatlong babae sa buong mundo ay masasabing nabugbog, pinilit sa pakikipagtalik, o kaya naman ay minaltrato sa tanan ng kanyang buhay na ang umaabuso ay madalas kilala ng biktima.” Ginagamit ang taguring karahasan laban sa kababaihan , na nakikilala sa Ingles bilang violence against women ( VAW ), upang tukuyin ang lahat ng uri ng karahasang ginagawa laban sa kababaihan. Masasabing isa itong krimeng bungi ng poot o pagkasuklam dahil tinatarget nito ang isang partikular na grupo na ang kasarian ng biktima ang pangunahing motibo. Ang uri ng karahasang ito ay nakabatay
Magbasa pa »

Epekto ng Social Media sa mga Kabataan

-
Image
  “Hindi yan mananalo dahil gusto ng mga kabataan ngayon ay mga kandidatong gawapo’t magaganda!” narinig kong komento ng aking ama sa isang kandidato habang nanunood ng telebisyon. Sa katunayan, hindi ko rin gusto ang kandidato, ngunit hindi katulad ng dahilan ng aking ama. Ang nakapukaw sa akin ng pansin at agad naman nagpakulo ng aking dugo ay sa msimong komento nito sa mga kabataan. “‘Di rin!” pabulong na sagot ko. Aaminin ko, gusto kong makipagtalo, ngunit dahil sa respeto, ‘wag na lang! Facebook, Twitter, Youtube, Instagram, tumblr pati na rin Blogger. Ito lamang ang iilan sa mga social media sites na tinatangkilik ng mga kabataan. Isa ako sa kaila. Adik ako sa internet, pero di sa paraang masama. Gusto ko sanang idahilan ito sa aking ama at ipakita na mas mulat na ang mga kabataan ngayon. “Baka sa henerasyon n’yo lang ‘yun, iba na ang mga kabataan ngayon!” kung wala sana akong respeto’t di makapagtimpi ay ganitung-ganito ang aking isasagot. Iba na nga ang mga kabataan ngayo
Magbasa pa »